Please keep this letter confidential

Lifesitenews.com opublikował dokument sekretarza Synodu Amazońskiego kard. Claudio Hummesa, skierowany do biskupów, mający przygotować grunt dla posynodalnej adhortacji Bergoglia.

Oprócz, zdaje się standardowych, informacji o terminie publikacji adhortacji i sposobu przekazania jej treści, znajdujemy w liście wskazówki co do sposobu jej przekazania na terenach podległych jurysdykcji biskupów. Czytamy w szczególności:

Możecie także zechcieć zaplanować briefing lub konferencję prasową albo inne wydarzenie, jak najszybciej po publikacji adhortacji. Przykładowo, możecie uznać za stosowne, by adhortację przedstawić w towarzystwie rzecznika ludności tubylczej z waszego obszaru, doświadczonego lidera pastoralnego (duchownego, zakonnego lub świeckiego), eksperta w sprawach klimatu i ekologii i młodego zaangażowanego w służbę rówieśnikom.


Aż dziwne, że nie dodano wprost, aby na imprezę nie zapraszać czasem teologów.

Może, w ramach cięcia kosztów, polscy biskupi powinni na konferencję zaprosić nastoletnie szafarki w strojach krakowskich? Młodzież przecież ma elementy nauk ekologicznych w szkole.

Skojarzenia z ustrojem słusznie minionym cisną się na myśl zbyt natrętnie.

Świątynia dumania

Bracia dominikanie ogłosili światu nowy projekt remontu kościoła pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego w Katowicach. Jak wyjaśniają: Projekt wnętrza, uwzględnia otwarty charakter oraz usytuowanie kościoła (w centrum miasta) i pomyślany jest, w naturalny sposób, jako przestrzeń liturgii, ale również miejsce indywidualnej modlitwy, kontemplacji i spotkania z samym sobą. 

  Całość, jaka jest, każdy widzi. Puste wnętrze, przywodzące na myśl takie świątynie dumania jak toalety w galeriach handlowych albo wnętrza nowoczesnych krematoriów. O, na przykład takiego:

Całość zionie ohydną pustką, doskonale korespondującą z ideą spotkania z samym sobą. 

Sama z siebie, bez Bożego Ducha upodabniającego mnie do Jezusa Chrystusa, jestem pustką, smutną i nieciekawą. Nie ma nad czym dumać.
Szkoda tylko, że dominikanie w projekcie uwzględnili chyba wszystko, łącznie z kontekstem urbanistycznym budynku, a zapomnieli o Bogu. Wydatnym znakiem tego pominięcia jest umieszczenie tabernakulum poza centralną osią kościoła. Niby nic, niby można i tak - dla mnie przesunięcie, tak rzucające się w tej pustce w oczy, jest symtomaptyczne.

Cywilizacja Achaza

W 7 rozdziale Księgi Izajasza znajduje się chyba najbardziej znane proroctwo mesjańskie: Pan sam da wam znak: oto Panna pocznie i porodzi Syna i nazwie Go imieniem Emmanuel (Iz 7, 14). Wróciłam do tego tekstu, choć Adwent i Boże Narodzenie już za nami. Przyczynkiem są dwa zdarzenia, które dość mocno wybrzmiały medialnie: przemówienie Michelle Williams na Złotych Globach oraz australijski pomysł na aborcję noworodków.

Zacznijmy od obrazu biblijnego i jego kontekstu. Mamy Achaza, króla judzkiego, którego losy dokładniej relacjonuje 2 Krl 16, jednoznacznie wskazując, że nie czynił on tego, co jest słuszne w oczach Pana. Wśród zarzutów mu stawianych pierwszym jest dzieciobójstwo - Achaz wydał swojego syna na całopalną ofiarę Molochowi. Jednak pogańskie bożyszcze nie okazało się dość przychylne upadłemu królowi - w czasie jego panowania Judę najechał Aram i Izrael. Dopełniając nieprawości Achaz zwrócił się wtedy do Asyryjczyków z prośbą o pomoc, w zamian za skarby zrabowane ze Świątyni Pańskiej. W tym momencie historii miało miejsce spotkanie z prorokiem Izajaszem opisane w 7 rozdziale jego księgi.

Mamy więc spoganiałego króla-dzieciobójcę oraz proroka, który na spotkanie przychodzi... z synkiem, aby prorokować o mającym się narodzić dziecku. Obecność proroka okazała się zupełnie nie w porę dla Achaza. On miał już swój plan obrony, w którym prym wiedli Asyryjczycy, nie Bóg Izraela. Miał też nade wszystko swoją historię, dla której syn Izajasza i wyprorokowany chłopiec byli jak sól w ranie. Dlatego król nie mógł prosić o znak od Boga, ani przyjąć danego przez Niego znaku. To wymagałoby negacji wszystkich wcześniejszych wyborów, a Achaz przeszedł już o krok za daleko.  Opór przed zmianą, zwłaszcza, jeśli w obecny stan rzeczy wiele się zainwestowało, to dobrze opisany mechanizm psychologiczny.

Piszę o tym w kontekście nagrodzonej aktorki i demonicznych pomysłów australijskich "etyków" w przekonaniu, że doskonale uwidacznia się w nich archetyp biblijnego Achaza, obecny coraz mocniej w całej cywilizacji. Dla osiągnięcia sukcesu - różnie rozumianego: od kariery filmowej po zwykłe wygodne życie - wielu jest gotowych poświęcić najwyższe wartości, z życiem nienarodzonych na czele. To truizm, o którym potrzeba jednak wciąż pisać. Obok abortowanych płodów, rzucanych na pożarcia Molochowi jak syn Achaza, zawsze pojawia się alians z demonami, jak z pogańskim królem, a potem oddanie im skarbów tego, co najświętsze. Człowiek, (a co za tym idzie - społeczeństwo), który odrzuca dzieci, nie jest zdolny do przyjęcia znaków Bożej Obecności.

Myślę także o tych dzieciach, którym nie pozwala się być dziećmi. O kilkulatkach, które w imię rozwoju i pięcia się po drabinie społecznej już od przedszkola, mają dni wypełnione zajęciami pozaszkolnymi, tymi wszystkimi lekcjami języka obcego, jazdy konnej, basenami, kółkami szachowymi i prywatnymi zajęciami muzycznymi. Nie neguję wartości takich aktywności, sama miałam ich wiele. Czy jednak maluch, który każde popołudnie ma zapełnione inwestowaniem w przyszłość znajdzie czas na rozwój swojej dziecięcej duchowości, na proste bycie z Bogiem? Czasem wydaje mi się, że między kolejnym kółkiem zainteresowań a lekcją chińskiego niektórzy składają ze swoich dzieci ofiarę Molochowi wyimaginowanego dobrego startu w przyszłość.